Küresel Isınma Şiiri - Nurzal Keser

Savaşan insanların yüreği gibi,
Isınacak dünya.
Suyun buharlaşması artacak.
Antartika eriyecek.
Buzullar, buzdan dağlar olmayacak artık.
Kutup ayıları son demlerini yaşayacak.
Ve elveda edecekler,
Doğaya, bilime, insanlığa…
Susuzluk artacak,
İnsanlar kaynayacak,
Tıpkı karıncalar gibi.
Birbirlerini yiyecekler su için.
Birbirini kıracak,
Gaz odalarına atacaklar belki,
Yani belki tarih tekerrür edecek,
En kanlı savaşların bünyesinde.
Savaşların ve bozkırların kucağına doğacak,
Çelimsiz çocuklar.
Savaşa binlerce insan kurban edilecek.
Gökyüzü belki maviliğini yitirecek.
Belki güneş ışıltısıyla anılmayacak.
Aleviyle, felaketiyle anılacak.
Doğa hayvansız ve bitkisiz kalacak.
Öyle ki en akıllı insanlarını da yitirecek yığın yığın.
Savaşlara kurbanlar verir gibi.
Güneşe ve suya kurbanlar verecek.
Yangınlar çıkacak,
Bin yılın en şiddetli,
En korkulu yangınları.
Ormanlar küle dönecek,
İnsanlar ve gökyüzü oksijensiz kalacak.
Ama bilim yenilikler doğuruyor,
Doğurmaya devam ediyor,
Doğayı hiçe sayarak.
Bilim adamları böbürlenmeye devam edecek,
İnsanlar susuzluktan ve açlıktan tükenirken.
Ta ki sıra,
Kendilerine ve çocuklarına gelene değin.
Çıkacak elbet insanlıktan nasibini almış biri,
Ve anlatacak olanları,
Susturacak doğayı katleden makineleri, fabrikaları…
Somali ve Afrika gibi olacak dünya.
Biz Somali’yi ve Afrika’yı,
Dünyalaştırmaya çalışırken.
Yoksa hepimiz isteriz,
Rehberimiz olsun ilim de fen de…
Ama odağında insanlık olsun,
Ama odağında doğa olsun,
Bunların da odağında birey…