Kundaklıyorum bebeklerin ayak izlerini kaldırım taşlarına,
Hepsi dizginliyor kendini, hepsi şen şakrak, deli.
Törpülerim sadece ahkam cilasında,
Kesintisiz kurmaya çalışırken bağlantıyı körlük sefasıyla.
Sanki kıkırdıyor kahraman sessizliğinde birkaç körpe,
Belli etmek yerine, susuyorlar okyanus dibinde.
Eritiyorum kalpten ağlayanların gözyaşı kristallerini,
Bakire sevgisizliğiyle bozuluyor şekilleri.
Küresel ısınıyorum, çapım yarımı geçti.
Birkaç kötü gen olmalı yükselten tin seviyemi.
Başıbozuk geziyorken çıplaklık ruhlar aleminde,
Soyunmalıdır yer şekilleri Tanrı önünde.
Hem;
Gönül görmezse, göz katlanır çirkinliğe.
11altı10 | 23:00
Mercey.
Kayıt Tarihi : 19.3.2011 00:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!