Kurduğumuz Şehirde Soluk Alamıyoruz

Gündüzde güneş kayıp, gecede yıldızlar çok
Kurduğumuz şehirde soluk alamıyoruz.
Ayın gülen yüzünü görmeye hiç imkan yok
Kurduğumuz şehirde soluk alamıyoruz..

Sorumsuzca harcadık sanma ki ibret aldık
Hayata anlam katan yeşile hasret kaldık
Kuraklık kapımıza dayandı bakakaldık
Kurduğumuz şehirde soluk alamıyoruz.

Çağlayan ırmaklarda kalmadı eski eda
Gürül gürül dereler bir bir ediyor veda
Coşkulu şelaleler çoktan dedi “elveda”
Kurduğumuz şehirde soluk alamıyoruz..

Bütün çevre göç etmiş bir merkeze yürüyor
Denizlerde, göklerde bir istila sürüyor
Beynimiz stres yüklü, bedenimiz çürüyor
Kurduğumuz şehirde soluk alamıyoruz..

Magandayı, çeteyi besleyen haşlanmadı,
Zehirli yılan gibi tıslayan taşlanmadı
Arnavut kaldırıma pisleyen dışlanmadı,
Kurduğumuz şehirde soluk alamıyoruz.

Mavileri kaybettik, kire battı temizde
Sallanıyor zamanın sarkacı tepemizde
Yaşamın tükenişi bir durak ötemizde
Kurduğumuz şehirde soluk alamıyoruz.

Tabiatı hoyratça kullanarak yok ettik
Plansız projesiz binaları çok ettik
“Üstüne vazifemi? ” diye diye hak ettik
Kurduğumuz şehirde soluk alamıyoruz...