Kurban Bayramı Şiiri - Yorumlar

ALAH A YAKINLIK VE KURBAN bAYRAMI
Kurban, kelime olarak “kendisiyle Rabbe yaklaşılan şey” demektir. Âlemlerin Rabbi, Kur’an-ı Kerimde (37/100–110) İbrahim (as.) çocuğu olmadığı için, Allah’ a “Salihlerden bana bir evlat ver” diye dua ediyordu. Âlemlerin Rabbi, İbrahim (as.) ’ e Salih bir evlat veriyordu. Bu evlat en sevimli hale, yürür hale geldiğinde armağan eden Rabbi onu kendisine kurban etmesini istiyordu. Yılarca evlat özlemiyle yaşanıldıktan sonra, ömrün sonbaharında armağan edilen bu evlat nasıl Allah yolunda kurban edilecekti. Bir anne ve baba için tek erkek evlat, ebeveynler daha iyi bilir, dünyalar dolusu altında daha kıymetlidir. Bir tarafta her şeyin Maliki olan Rabbin iradesi, diğer taraftan da yıllarca özlemiyle yanıp tutuşularak verilen biricik evlat.

Teslimiyetin abidesi, emredileni yapmakta tereddüt göstermeden biricik evladını kurban etmek için götürüyor, diğer taraftan da İbrahim’i bir ailede alınan terbiye ile İsmail babasına: “Babacığım emrolunduğun şeyi yap…” diyordu.

Âlemlerin Rabbi; “Andolsun, biz sizi biraz korku, açlık ve bir parça mallardan, canlardan eksiltmekle imtihan edeceğiz…” (2/155) buyuruyordu. Hz. İbrahim rabbine yaklaşmak için ateşlere atılmaya göze alıyor, canından çok sevdiği biricik oğlunu kurban etmede hiç pazarlıksız ve korkusuz olarak yerine getiriyordu. Ateşe atılırken yanmayacağını ümit etmediği gibi, oğlunu kurban ederken bıçağın kesmeyeceğini de ümit etmiyordu. O oğlunu kurban ederken, kendisine fidye olarak kurban verileceğini aklına bile getirmeden bıçağını, biricik ve en sevdiği oğlunun boynuna kurban etmek için uzatıyordu. İbrahim gibi mürebbiden terbiye alan evlat ise tıpkı babası gibi Rabbi’nin emrine tereddütsüz boyun eğiyordu.