Kurban Bayramı Şiiri - Kemal Tekir

İbrahim peygamberin,
Çocuğu olmuyordu.
Ellerini açıp ta,
Dua etti Allah’a.

Ey Allah’ım,sen bana,
Evlat verirsen eğer,
Onu senin yoluna,
Kurban ederim inan.

Dualar kabul oldu,
Oğlu İsmail doğdu.
Aradan geçti yıllar,
Başladı hep rüyalar.

Ey İbrahim verdiğin,
Sözünü unuttun mu?
Artık yarine getir,
Sözünün gereğini.

İbrahim peygamber de,
Gördüğü rüyaları,
Anlattı karısına,
Sonrasında oğluna.

İsmail dedi ona,
Sen peygambersin baba
Sözünü tuta baba,
Kurban olayım sana.

İbrahim peygamberin,
Eşi geldi yanına.
Kına yaktı oğluna,
İlahi hak aşkıyla.

İbrahim peygamberle,
İsmail düştü yola.
Takıldı peşlerine,
Bunu gören Şeytan da.

Fitne vermek istedi
İbrahim ve oğluna
İsmail’e dedi ki,
Sakın gitme babanla.

Dinlemediler onu,
Babası ve oğlu da.
Devam ettiler yola,
Ulaştılar Mina’ya.

İbrahim çukur kazdı,
İsmail’i yatırdı.
İsmail babasına,
Bakın nasıl yalvardı.

Baba gözümü bağla,
Kıyamazsın sen bana.
Yufka yüreklisin sen,
Ben kesemezsin sen.

İbrahim peygamber de,
Hak verdi de oğluna.
Bağladı gözlerini,
Cebindeki mendille.

Bıçağını biledi,
Allahüekber dedi,
Eziyet etmemek için,
Hızla sürttü bıçağı.

Bıçak işlemiyordu,
İsmail’in boynuna.
Kayaları kesede,
İsmail’i kesmedi,

Bıçağa emredildi,
Kesme sakın onu dendi.
Bıçak ta görevini,
Yerine getirmedi.

İndi gökten Cebrail,
Yanındaki bir koçla.
Melekler safa durup,
Şahit oldular duruma

Cebrail, İbrahim’e
Önce selamın verdi.
İsmail’in affını,
İbrahim’e müjdeledi.

Ey İbrahim sadece,
Allah seni sınadı.
Sen sözünü tutunca,
Bağışladı Allah’ta.

Kurban ettiler koçu
Allah’ın yoluna da.
Döndüler baba oğul,
Mutlu yuvalarına.

İşte o günden beri,
Gücü yeten Müslümanlar,
Kurbanlarını kesip,
Bu bayramı kutlarlar.