Kurban - 1 Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

ocak 2004 sonu
kar beyaz istanbul' u
ardımızda bırakıp
sis kaplı köroğlunu
heyecanla aştık
düzgün geçen bir yolculuk daha
uzaktan ışıkları görünen ankara
üşümüş duygularımı
mercimek çorbasında unutuyorum
her gelmemiz
böyle sıcak
biricik annemiz
seni çok seviyorum
bugün arefe
içimdeki çocuk yok
gülmüyor yüzüm
durgunum
yorgunum
kırgın yüreğimi tutamıyorum
bayram sevincini
bilmiyorum
kurban olmayı unutmuşum
anlamını terkettiğim kelimeler
uzaklaştı benden bir bir
beni yine sarsın
tekbir
yine aydınlatsın tesbihler
yarın bayram
hayatım
namazlarım
ölümüm
RABB 'im için...
ne yazık ki
asıl ölenler
kurban olmasını bilemeyenlerdir...

28.01.2004/batıkent
mustafa kaya