Biz aynı derenin kurbağasıyız.
Hiç durmadan vıraklarız.
Yeşil, sevimli ve ümitli,
Oradan oraya zıplarız.
Prenses prenses! Neredesin? Gel öp beni,
Her gördüğün dereye sor beni.
Sen de prensini aramaktasın belli,
Dolanırsın hem işveli hem cilveli.
Prenses mi prense dönüşecek kurbağayı daha çok arar?
Yoksa kurbağa mı prense dönüşmek için prensesi daha çok bekler?
Bilinmez.
Prenses kaç kurbağayı öpmüştür prense dönüşecek diye?
Ve kurbağa kendisini öpen kaç kişiyi prenses sanmıştır?
Sezilmez.
Çok çetrefilli yollar bunlar,
Her yolun sonunda bir dere var.
Prenses de kurbağa da arar bir yar,
Umarım bulurlar dolaşmadan diyar diyar.
Prense dönüşecek kurbağa vardı da biz mi öpmedik?
Yoksa prenses değil miydik?
Dereler oluyor yavaş yavaş çorak,
Belli olmuyor kim kara kim ak.
Sen içini ferah tut her zaman ol temiz pak.
Nerde tırak orda bırak, vırak vırak…
20 Temmuz 2011 Çarşamba 16:15 / İstanbul
Güliz ArdilliKayıt Tarihi : 22.7.2011 00:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (16)