Hala o araladığın kapının önünde bekliyorum.
Biraz ümitsiz, çok yorgun, pek çok kırgın.
Yılgınlıklar kötü huylu ur gibi sarıyor gitgide etrafımı.
Bu bekleyiş acısı içimdeki çocuğu zehirledi
Gelmeyeceğini anladığım halde inatla bekledim ya
Gururumla birlikte kadınlığımda terk etti o sonsuz bekleyişte beni.
Herkes sıcak yuvasında huzuru demlerken
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta