Künyesiz zaman Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Geceden kopup düşer bir yıldız,
Yüzyılların suskunluğuyla.
Kim bilir hangi dua eksik,
Hangi dilek yarım kalmıştır?

Zamanın çıplak omuzlarında,
Savruluyorken eski bir yankı.
Kimliğim unutulmuş taşlara kazınmış,
Adım bir harf gibi kaybolmuş rüzgârda.

Bir ay ışığına saklanır anılar,
Serin bir rüzgârın ucunda titrek, titrek.
Ömrün mihverinde bir suskunluk var,
Bir yankı gibi döner boşlukta tek tek.

Hangi şiirde unutulmuş bir heceyim ben,
Hangi sözün tam ortasında kaybolmuşmuşum?
Belki bir şairin yüreğinde gömülü,
Belki bir âhın eşiğinde durmuşum.

Ne zaman geceyle mühürlense gözler,
Yitirilmiş kelimeler çarpar duvara.
Özlem bir sığınaktır dargın kalplere,
Sustuğum her hece yankı olur göklere.

Ve nihayet ismim,
Gecenin karanlık sularına düşer.
Bir gölge gibi yankılanır dağlara,
Sonsuzluğa eklenir sessiz hecelerim.

Ben, belki de bir ömrün silinmiş iziyim,
Belki de kaybolmuş bir kervanın geride bıraktığı adımım.
Sonsuzluğun eşiğinde, bir taşın altında,
Artık künyesi sökülmüş bir hatırayım...