Künyesiz zaman Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Geceden kopup düşer bir yıldız,
Yüzyılların suskunluğuyla.
Kim bilir hangi dua eksik kalmıştır,
Hangi dilek yarım?

Zamanın çıplak omuzlarında,
Savruluyor eski bir yankı.
Kimliğim unutulmuş taşlara kazınmış,
Adım bir harf gibi kayboluyor rüzgârda.

Bir ay ışığına saklanır anılar,
Serin bir rüzgârın ucunda titrek.
Ömrün mihverinde suskunluk var,
Bir yankı gibi döner boşlukta tek tek.

Hangi şiirde unutulmuş bir heceyim ben,
Hangi sözün tam ortasında kaybolmuş?
Belki bir şairin yüreğinde gömülü,
Belki bir âhın eşiğinde durmuş.

Ne zaman geceyle mühürlense gözler,
Yitirilmiş kelimeler çarpar duvara.
Özlem bir sığınaktır dargın kalplere,
Sustuğum her hece yankı bulur rüzgâra.

Ve nihayet ismim,
Gecenin karanlık sularına düşer.
Bir gölge gibi yankılanır dağlarda,
Sonsuzluğa eklenir sessiz heceler.

Ben, belki de bir ömrün silinmiş iziyim,
Belki de kaybolmuş bir kervanın geride bıraktığı adım.
Sonsuzluğun eşiğinde, bir taşın altında,
Künyesi sökülmüş bir hatırayım artık.

✨