Künyem Şiiri - Güner Karabulut

Adım: Mehmet,
Memleketim: Türkeli
At sırtında doğmuşum ben.
Onun için yazmaz nüfusumda doğum yeri
Takvim yokmuş benim doğduğum çağlarda.
Anam bilmezdi seneleri, günleri.
Ne zaman sorsam;geçmişe dalar da,
Tarihle yaşıt olduğumu söylerdi.
Nice tahtlar,nice taçlar eğildiler önümde.
Nice rütbeler,mertebeler geçti elime.
Hepsini ulusuma armağan ettim de,
Bir şehadet mertebesini ayırdım kendime.
Nasibim çok boldu lakap’tan addan yana.
Her adımla bir döneme hükmettim.
Altaylar’da Atilla,
Malazgirt’de Alpaslan,
Niğbolu’da ‘Doğan’ dediler bana.
Ama ben hep aynı Mehmettim.
Genç Osmandı adım Bağdat seferine çıkarken.
Bizans önlerinde Ulubatlı Hasan’dım.
İstanbul surlarına bayrağı dikerken,
Bir çağı açtım,bir çağı kapattım.
Yahya çavuştum Gelibolu yaylasında.
Ateş yedim yedi düvel, dört cepheden.
Etten duvar örüp de boğazın iki yakasına.
Geçirmedim düşmanı Çanakkele’den.
Gün geldi; güneş tutuldu.
Bir kabus gibi üzerimize çöktü karabulutlar
Dört bir yandan düşmana kaptırdık yurdu
Karardı Türklük dünyası, söndü umutlar
İşte o zaman,
Bir kök gibi saldım da kollarımı Anadolu topraklarına
Beslenip,eski gücümü yeniden buldum
Beslendikçe büyüdüm,sığmaz oldum kabıma
Büyüdüm,büyüdüm,büyüdüm; M.Kemal oldum
Bu künyeyle yayıldı tarihe benim adım
Her devirde ülkem üzerinde bir nöbetçiyim
Kısa künyemi sorarsan komutanım,
Ben; MEHMETÇİĞİM