Künye Şiiri - Yavuz Buca

_Künye_           
Gözlerimi kapatıyorum hayalin
Gözlerimi açıyorum hayalin
Sağa dönüyorum,sola dönüyorum sen
Yanağıma dokundurduğun busen
İki damla yaş belki gözlerimden süzülen
Yediğim ekmek sen,su sen
Her yerde ve her şeyde sen
ve sensin beni böyle mahveden…
nasılda işlemiş yüreğime sevgin
nasılda gözlerin şu azıcık aklımda kalmış
sıcaklağını yüzümde hissettiğim ellerin
ay ışığına çıkınca nasıl parçalanmış
semâda süzülen turna misali
ipek saçların altının timsâli
gözlerinin içi okyanuslar ötesi
ve bakışların,bir martı gölgesi
kısaca her şey sensin ve her yer sen…

kahroldum gittiğin günden beri
yiyemediğim yemeklerde aradım seni
zehirli sularda da bulamadım
fabrika atıklı deniz suyu
dibinden nârâ attığım dipsiz kuyu
ve sendeki ‘Peygamber Namzeti’nin huyu…
bâzen park çocuklarının yüreği gibidir içim
onlar kadar mâsum,onlar gibi gülen
şimdi ne yapsam,nereye gitsem bilemiyorum
herkesten ve her şeyden seni dileniyorum
ama artık anlamanı istiyorum,SENİ SEVİYORUM…

gözlerine ağlamak yakışmıyor belki
yüreğine sevgim girmemiş belki
belki hayatlarımız bir romana denk
kahramanları apayrı,yaşamları rengârenk…

dokuz ay bekledim her gün ve gece
dokuz dediğin gülüm anlamsız iki hece
oysa seni beklediğim her karanlık gece
başlı başına bir muâmmâ,bir bilmece
yine cevapsız sorularla dolu kafam
karalanmış bulduğum her temiz sayfam
ve benim duygu tayfam artık nerede
gömülmüş mü torağa bir yerlerde

bundan gayrı ayaklarım gitmez geri
yoktur belki bu acıdan daha beteri
ve o gözlerinin beni vurduğundan beri
yüreğimin ücrasına nakşedildin sen

hayallerimin yoluna toprak gibi serilişi
ve toprağın kalbime bir hançer misâli girişi…

benim ömrümde her mevsim renginde,
çiçeklerim,renk cümbüşünü bağrında besleyen;
birde sen bu kadar içime işleyen,aah sen

efkâr akşamlarımda hasret içtim kana kana
yıldızlardan şarkılar yolladım sana
yine de alıştım aslında bırakılmışlığın acısına
ama alışamadım bir türlü şu yalnızlığa
şimdi hâlâ kendimleyim,hâlâ o serzenişte
ne varsa bana dair çekip gitti işte
hayallerim,çiçeklerim,arkadaşlarım...

yavuz buca