Kunduracı Şiiri - Yıldırım Uzun

Eski mahallem
Ayşe teyze, Sultan gelin
Ya topu dama atardık
Ya da tırmanırdık mülkiyetsiz ağaçlara
Tatlı tatlı kovalardı Halo amca
Nerden bilirdim ki
Kaçmak; alın yazısı gibi kazınacak
Ömrümüzün en beyaz sayfalarına

Dar sokaklar
Arnavut kaldırımlı yollar
Dut ağaçları
Dalları atlı karınca, dalları tahtarevalli
Dönme dolap

Karşıda bir bakkal, köşede kunduracı, yanında aktar
Bakkal gofret satardı, bakakalırdık biz… Çocuklar
Kunduracı dükkânı; karanlık ve dar
Yadigâr amca derdik, dudaklarında sigara, elinde çekiç
Kambur, kimsesiz ve bedenine göreydi yakışıklı acılar

Miskin zamanlarda toplanırdık etrafında
Öyküler öksürük, öksürükler öykü tadında
Babacan tavrı ve gofret dağıtan o çocuk yanı
Hiç aklımdan çıkmadı

Sonraları taşındık hanımeli kokmayan, soğuk beton evlere
O günden beri pabuçlarım hep delik kaldı
Hayli zaman sonra
Paslı bir sabahın puslu ikindilerinde
Titrek yüreğim beni, eski mahalleme taşıdı
Ayaklarımda Azrail sessizliği ve denenmiş adresler
Sahipsiz örsün avuçlarında tükeniyordu öksüz bir bahar
Tarihimde ilk kez kapalıydı, kunduracı Yadigâr

Sordum “ öldü “ dediler
Kocaman bir buzdağı

“ öldü “

Ne alçakça bir söylemdi bu
Ne kifayetsiz bir yanılgı
Çirkin harfler öbeği gibi duruyordu
Kallavi bir adamı, defterden düşüyordu

Yani artık yoktu kirli sakalları
Bıyık altından gülümsemeyecekti, gofret alamayacaktı çocuklara
Yani bahtını tokatlamayacaktı çekiç ile örs arası
Yani dinleyemeyecektim eski plaklarından süzülen alaturka şarkıları
Yokluğu; tam bir hüzzam ortası
Yani
Hilkat mahallesi, sonrası

O bir emektardı
O benim kalburüstü amcamdı
Ve çocukluğumdan kalan en güzel yadigârdı

Arnavut kaldırımlar sentetik şimdi
Patiskadan dut manzaralı damlar
Ve maziyi çirkin gösteriyor baktığım tüm aynalar

/ Nerde eski baharlar, yağmur çamur fırtına
Mevsimler ki dengesiz, yüzlerde buruk acı
Pabucumun topuğu kırıldı kunduracı
Hani nerde kalıbın, nerde örsün çekicin
Çivisiz insanlığı tamir et kunduracı /