Kundakçı Şiiri - İbrahim Tolga Özsoy

Yanan bir ruhun ıstırabı ile buz tutmuş bedenin
O güzel gözlerin
Her an çökecek bir coğrafya
Çökse bir iç deniz yaratacak ruhunda
Hep birlikte boğulacağız ağlasan
Ağla ağlayacaksan hiç durma

Bir kuğu gibi eğilen o boynun yok mu
Oradan tırmanan bütün patikalar yasak işte bana
Çok yürüsem kaybolurum saçlarının korusunda
Ben kaybolmuşken, ruhunda bir yangın çıksa
Talan olur ellerim
Bir an olsun uzak dursan o an yanar giderim

Öyle böyle bir yanma değil bu
Buz yanığı keser bir neşter gibi
Sen dokunmadıkça her yanım alev gibi
O halde ağla ağlayacaksan da boğulup gidelim
Çöksün bu coğrafya üzerimize şimdi
Çözülsün buzların tükeneceksek birlikte tükenelim

O küçük dudakların hasretiyle bir köşe başında
Ben usanmadan beklerim
Gözlerim kapalı, dudaklarım kapalı beklerim
Utanmayasın benden asla
Sen beni öperken, ben hep beni öptüğünü düşlerim
Nefesine sığınır ve tanrıdan af dilerim

Ruhunda bu kundakçı haine nefes aldırdığın sürece
Bu yangınların ardı kesilmez güzel memleketimde
Yanan bir ruhun ıstırabı ile buz tutar bedenin
Donup ölecek olsam da ruhunun bir köşesinde
Ben usanmadan beklerim
Nefesinle ısınır, nefesinle dirilirim