Kûn Senfonisi Şiiri - Feyz Kariha

AYN

Yalnız bir ağaçtım, orman uzaklardaydı

Direndiğim kadar dileniyordum toprağa

Uzaklardaydı yağmur, sen uzaklardaydın

Baharın açmaya çiçek sunmadığıydım

Yaprakların yeşilden yüz bulmadığı

Allah’tan gayrı kimseler dokunmuyordu nüveme

Kuşların mâsivâ saydığıydım.

Sen susuyordun, rüzgâr susuyordu

Kime dokunsam göğsümden su yontmuyordu

Terli bir ağaç oluyordum arsızca koşuyordum

Rahmetinden hadîkalarımı aşan nehirlerden akıyordum

Savaşlar geçiriyordum sakat atlarla

Âmâ bir zindan zincirlerinden kurtuluyordu

Ellerinde çiğ bulutlar

Acı yemişli kırmızı sütunlar

Allah’ım! Lem Yelidsin Ve Lem Yûledsin

Kün! dersin bir sarılma koşup

Ruhumdaki kanayan kesiğe tampon koyar…

ŞİN

Kalbi ağrıyan bir ağaçtım her mevsim geçişinde

Heyulamın kimyasında “ayn”ıma kelebekler doluşurdu

Benim kanatlarımda dörtnala bir orman

Zayıf kalbimde ağlayan âşık bir şadırvan

Çok sevgili Mikail elini sallasa ağrırdım

Kim kimin Hızırı olur bilinmez

Kim kimden Musa

Kim içün elleri olan şu asa

Al bu kalbim, al sevdiğim kır anılarınla

Kabuk tutmamış yaralarınla…

Ben yalnız bir ağaçtım, sen uzaklardaydın

Allah’tan başka kimse konuşmuyordu benimle

Fetih suresi geçiyordu aklımın tesellisinde

Aşk olmasa çok kuyulanırdım

Ağaçtım, onarırdım baltalarımı

Allah’ım basarsın, semisin, haysın, dirisin

Neyin metafiziği benim şu gövdemden akan ağrı

Kün! desen köklerimden bir merhamet doğar

Dirilirim, şehvimden bir toprak doyar…

KAF

Sen ki daha seyr-u sülükte bir ağaçtın

Sen ki bir orman arsızlığında terbiye olmadın

Kadınlar geçip giderdi gölgenden

Ağlayan kadınlar, Meryem kadınlar, pişman kadınlar, aşk dolu kadınlar

Aldın onları, tek tek aldın kuyuladın gövdende

Neyin nidası bu sızan ter sende bildin mi?

Bildin mi neye gebesin kasıklarında

Yalnız bir ağaçtın, yapayalnızdın

Nemli bir yağmurda

Çürüyüp gidemeyecek kadardın…

ⓘ ⓓ ⓔ ⓑ ⓘ ⓨ ⓐ ⓣ