Kün Nidası Şiiri - Ahsar Zerefşan

Bir kuş öttü Tur-i Sina’da, adı Cibril miydi,
Bir levha düştü semadan, rahmetten bir iz miydi,
Yedi kat gökten bir nida, “Oku” diye yankılandı,
Ben susarken âlem doldu, sükûtum söz gibiydi.

Zaman giydi suretini, ezel indi zamana,
Bir gölge düştü gökten, rahmet döndü insana,
Ben anladım o vakit, sevdan Kur’an hükmünde,
“Rahmeten lil âlemîn”di nurun bütün devrana.

Bir su aktı, adı Zülal, kaynağı aşkın ta kendisi,
Her damlası tesbih etti, “La ilahe illallah” sesi,
Cebrail indi bir sabah, beyaz nurdan kanatla,
Dedi: “Bu nefesin kudreti taşır bin nebî nefesi.”

İlk günah mıydı bu aşk, ateşin sözündeydim,
İblis ağladı ardımdan, ben secde izindeydim,
Bir isyan doğdu gönülde, adı merak belki de,
Yasak meyve değil, ben bilginin özündeydim.

Sular çağladı, dağlar büründü ilk ezana,
Melekler saf saf dizildi, secde etti cana,
Bir nida geldi Arş’tan, “Sev beni ki var olasın”,
Ben dedim “Sen varsan ben yokum, ey sultan-ı cihana.”

Kün dedin, sular taştı, nur aktı semalara,
Bir sözden doğdu varlık, döndü bin baharlara,
Ben toprakken sesini duydum ey kadim nefes,
Bir zerreydim, savruldum kevser ırmaklarına.

Bir sancak dikildi göğe, adına “Aşk” dediler,
Bir ümmet geçti gönlümden, secdeyle bildiler,
Senin adınla yandım ben, külümle dirildiler,
Bir arif dedi sonunda: “Aşk’tır tüm ilm’ü diller.”

Zamanlar çözüldü bir bir, mekânlar devrildi,
Bir rüya sarktı gökten, levha çevrildi,
Sır indi kalbime ince bir sesle “Oku” diye,
Ben baktım, gözlerimden mana devrildi.

Bir sancı doğdu kalpte, adı senden gizlendi,
Bir perde indi gökten, arş bile tizlendi,
Bir nida duydum içimden, “Gel” dedi kelimesiz,
Ben sustum, aşk çağırdı, gönül yine dizlendi.

Rüzgâr indi omzuma, Kudüs koktu her nefes,
Bir sancak dalgalandı, Arş’ta çözüldü heves,
Göğe baktım, bir harf düştü Levh-i Mahfuz’a sessiz,
Ben sustum, aşk konuştu, sırra döndü her nefes.

(Ahsar Zerefşan/Denemeler- Kün Nidası. Ekim 2025)