Kumsalda Alacakaranlık, Auguste Angellie ...

Deniz, bu akşam, suskun,
Ağır, pürüzsüz, yorgun,
Hareketsiz, çarşaf gibi;
Ve, şimdiden gökyüzü kararmış.

Kocaman bir yağmur bulutu sâkin.
Günün sonunun bittiği,
Gri ve kırmızı bir zeminde uyumakta olan
Ufuk bir sisle kaplı;

Bir yıldızın parlaması hariç,ne gökyüzünde,
Ne de denizin üstünde, hiçbir şey kımıldamıyor.
Yalnız uçsuz bucaksız genişlikte
Suskun bir kumsal görülüyor.

Matem elbisesi giyinmiş, bir kadın,
Heykel gibi sessiz,
Bir kayanın üstüne oturmuş, hayal kuruyor.
Alnı tülün altından sarkıyor;

Elleri dizlerinin üstünde çapraz;
Ellerinde bir dal tutuyor,
Ve siyah pilili elbisesi
Bronzlaşmış sulara deyecek kadar iniyor.

Kıyıdan yukarı yükselen gece,
Karanlık yas tülleriyle onu örtüyor;
Çok geçmeden hareketsiz görüntüsünden geriye,
Bir yıldıza deyer gibi görünen
Sadece yüzü kalıyor.

Sonra yüz siliniyor; ve hiçbir şey
Biriken hüznü artık meydana çıkarmıyor,
Son anda o yabancı ve mükemmel endamını
Alaca karanlığın insanı andıran varlığı
Ortadan kaldırıyor.

Auguste Angellier (1848-1911)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Şiirin aslı :

Crépuscule sur la Grève,

La mer, ce soir, est taciturne,
Lourde, lisse, lasse, immobile,
Comme de l'huile dans une urne;
Et, dans le ciel déjà nocturne,

Un puissant nuage est tranquille.
L'horizon est voilé de brume,
Qui dort dans un fond gris et rouge
Où la fin du jour se consume;

Sauf lorsqu'une étoile s'allume.
Rien, au ciel, ni sur mer, ne bouge.
Seule dans l'immense étendue
De la silencieuse grève.

Une femme, de deuil vêtue,
Paisible comme une statue,
Sur un rocher assise, rêve.
Son front sous son voile se penche;

Ses mains, sur ses genoux croisées,
Tiennent entre elles une branche,
Et sa robe aux plis noirs s'épanche
Jusqu'à toucher les eaux bronzées.

La nuit, qui monte du rivage,
De ses crêpes sombres la voile;
Bientôt de l'immobile image
Rien ne reste que le visage,
Qui semble toucher une étoile.

Puis il s'efface; et rien n'exprime
La tristesse qui s'accumule
Au dernier instant qui supprime
La figure étrange et sublime,
L'âme humaine du crépuscule.

Auguste Angellier (1848-1911)