Kumrular Şiiri - Necip Yılmaz

Sabah akşam
Biteviye penceremin önünde
Kumrular
Bir geliyorlar bir gidiyorlar
Bu yalnızlık halimde
Yaran oldular
Gönlüme
İnsan Süleyman olmayı diliyor
Neşe içinde öterlerken

Dün sabah
Yine ufukları süzerken
Dalıvermişim birden
Şimşek çakıverdi
Değişti alem
Ayan oldu her şey
Dile geldi kainat
Gölgeler kalktı aradan
Kanat çırpışını duydum kumruların
Birden Süleyman oldum

Biri diyordu ki:
Hey insanoğlu şaşırdın mı haline
Bekleme kimseden merhamet
İlgi, şefkat, sevgi
Anlamak ariflerin yoludur
Bilmeyen ne bilsin
Halini senin
Ümit kaybolunca
Geçer gider her şey
Viran olur sana alem

Diğeri başını eğdi
Bir nida etti ki
Yer gök inledi
Bu dünya böyle dedi
Kendin ol, kuru ekmek ye
Şifa veren sadece Allah'tır
Sen ümitvar ol
Herkes bildiğince iş görür
Cahilin kervanı cahilce yürür
Gün olur anlar herkesi demi
Hoşgör herkesi emi.

Bir garip oldum
İçim sürür doldu
Anlayınca alemi
Uyanmışım birden
Artık geçtim her şeyden