Kumru Yavrusu Ve Şahin...

KUMRU YAVRUSU VE ŞAHİN

bir ikindi vakti,
tüm evreni ısıtmaktan yorulan güneş,
son bir çabayla kaybolurken,
çökelez' in ardında,
bir kızıllık kapladı gökyüzünü...
el, ayak ağır ağır
çekilmeye başladı,
bağlardan, bahçelerden...
sürüler, çoban ve köpekler eşliğinde,
dönmeye başladı ağıllarına...
tam bu sırada ilişti gözlerim,
yıllara meydan okuyan
o koca çınarın dallarına...

iki kumru; biri geliyor yuvasına,
diğeri ayrılıyor kanat çırparak ovaya...
gagalarında çer çöp ve solucanlar görünüyor...
canlımı canlı...
açıyor ağzını yavru kumru;
çaresiz fakat umutlu...
lakin bir huzursuzluk var anada...
titreyerek bakıyor sağa sola,
ve de korkarak...

nedendir? diye çevirdim başımı gökyüzüne...
o da ne? açmış kanatlarını,
pençelerini bileyerek,
hızla gelen bir şahine takılıyor gözlerim...
bilemedim önce ne yapacağımı,
telaşlandım, bilinçsizce kavradım
yerden taşları...
ama ne fayda...

yalvarıyordu ana kumru:
'benimle daha da çok tıkınırsın,
bağışla yavrumu.!
daha çok günleri var görecek,
nasılsa gelir birgün o'nun da zamanı.! ...'

ne yapsa nafile...
ve kaçınılmaz son,
geldi, çattı...
kavradı şahin yavruyu,pençeleriyle...
dövünüyordu ana kumru...
yırtıyordu ortalığı...
parçalanıyordu yüreği...
keşkem parçalanan diyordu,
yüreğim olsaydı...
hadi,söyleyin canlar:
yeterli mi?
doğa dengesini sağlıyor diye ahkam kesmek...
duygudan yoksun ve de
zalimce düşünmek? ...
işte o an bir şimşek çaktı kafamda...
niye? ana değilde,körpe yavru
hedef diyerek...

gençlik,
evet gençlik sömürgenlerin hedefi...
yok etmek onları ve beyinlerini...
çürütmek esrarla, baliyle,modayla, fuhuşla
benliklerini, bedenlerini...
alıcı kuş gibi çullanarak üstlerine...
yok etmek yarına dair ümitleri,
geleceği...
ali, ahmet, ayşe, fatma,
gelmeyin bu oyuna...
izin vermeyin dünyanızı karartmalarına...
neşe dolun ve de zinde olun,
karşı durun,
aman vermeyin düşmanlara..