Kumru yavrusu Şiiri - Halil Aydın

KUMRU YAVRUSU
Bir kumru yavrusu cam kenarında
Gagasını uzatarak anasını bekliyor
Üşümüş, acıkmış gagasını uzatıyor
Tüyleri yeni çıkıyor çırpınarak kendine geliyor
Kendi sevgi anlayışımın derinliklerinden
Beni alıp taa çok uzaklara; geçmişime götürüyor
Bazen sevgi gibi, bazen çekilen açlık gibi
Bazen hüzün gibi, mutluluk gibi
Karışık duygular serildi gözlerimin önüne

Şuurumun altında ne varsa dalga, dalga
Birden çıkıverdi şuurumun üstüne
Anam, babam, kardeşlerim
O acı tatlı hatıralar serili verdi
O puslanmış gözlerimin önüne
O genç yaşta uçup giden canlar
O yetim kalmış çocuklar
O kışta kıyamette ayakları yalın ayak
Karlar üstünde ayağının birini koyup
Öbürünü çabuk, çabuk kaldırıp indiren
O çorapsız, yalın ayak o insanlar
O acı tatlı hatıralar, serildi gözlerimin önüne
Bazen hüzünlenip, ağlatır ya insanı
Bazen de bazı komiklikler güldürür ya insanı
Hepsini de yaşattı bir anda bana

O avucumun içinden uçup giden o hayatın
Düşünceler yumağında buğulu gözlerimle
Geçmişe dalıp öylesine yaşadım bütün anları
Bir düşünce yumağı gibi, açıp, açıp bir türlü bitmedi
O acılar, o kahreden ölümler, o kalleşlikler
O kurnazlıklar,o yalan dolanlar
O hiç yerine adam öldürmeler, o ağıtlar
Daha neler, neler geliverdi aklıma
O kendi sevgi anlaşımın derinlerinden
Çekip giderken o son yaz güneşi
O soğukta anasını bekleyen kumru yavrusu
Alıp getirdi beni çok eski günlere
HALİL AYDIN (Sizden biri)