Kumru ve Kuzgun Şiiri - Mehmet Opuz

Ezeli yalnızdır Allah
Ve insan kronik ahmak
Bütün hayratlar kurumuştur
Sevda coğrafyası kurak havzalarla doludur
Zaman kambur ve topal mahluklar zamanı
Etobur sürtükler istila etmiş her yanı
Buzul devri bitmiş
Dinazor köylünün çopstikle yemek yeme merakı başlamıştır
Ve güvercinler balkonları pisletmiyor artık
Zaten derme çatma olan hayat
Bir de alabora olmuştur.
Gazete köşelerinde fikir fahişeleri
Televizyon ekranında yarı çıplak şırfıntıların cıvık sohbetleri
Keşke sen bu kadar masum olmasaydın
Ben de bu kadar yaralı
Sen kumruları belersin
ben kuzgunları
Çocuksu vücudunla kendini aynada seyretmeyi seviyorsun
Şarj edilebilir bir yürek
Ve şovenist bir politikacının komik uyanıklığı var sende
Bir de nedendir deniz havası korkarsın
Benim de cesur ve yapışkan öpüşlerimvar
Bir de olmadık şiirler yazma yeteneğim
Ve şişman selülitli bir bakirenin elleri kadar ürkektir ellerim
Üzerimde her daim altına işemiş çocuk utangaçlığı
Her bayram beni sebepsiz yere ağlatan telaş
Ve kazıklı voyvoda acımasızlığı
Ben kuzgunları severim
Sen kumruları
Sen kumrular kadar melankolik
Ben ülkem kadar şizofrenik
Sen kartopu oynamaktan hoşlanırsın
Ben yakan top
Sen bebek kadar taze ve temiz
Ben kuzgun kadar soğuk ve sevimsiz