Kumru Şiiri - Celal Odabaş

Uzanıp da sere serpe kumlara,
Güneşlenen bir ahuya benziyor.
Açılır kapanır sürmeli gözler,
Manalı, manalı beni süzüyor.

Tatile mi geldin buralı mısın?
Yârinden ayrılmış yaralı mısın?
Bencileyin bahtı karalı mısın?
Böyle mahzun halin beni üzüyor.

Yollar uzun, bazen döner yokuşa,
Dayanamam böyle masum bakışa,
Sar beni de boynundaki nakışa,
Şifa bulmaz gönül yaram azıyor.

Her yudumda şükredersin Mevla’ya,
Kanat açıp yükselirsin semaya,
Beni de al, götür kendi dünyana,
Çile tükenmiyor, hasret uzuyor.

Kuş olsaydım sencileyin uçardım,
Ne çare ki, günahkârım naçarım,
Af dilerim, Huda’ya el açarım,
Felek hendeğini, derin kazıyor.

Meftunizadeyim tel ile değil,
Sohbetim kumruyla el ile değil,
Süleyman değilim, dil ile değil,
Gözleri gönlüme, destan yazıyor.