Kumdan Kuleler Şiiri - Yusuf Gökbakan 2

KUMDAN KULELER
Tümcelerimde çöl
Kum dökülüyor dudaklarımdan.
Bütün özsuları içine çeken
Bütün vahaların serabı sende.
Gecenin garez ışıltısı,
Ödlekçe hışırtısı günün;
Gözeneklerden taşan ter.
Berduş yankısı yılışıyor meçhul bir gömünün.
Usulcacık sokulan akrep gözlerin,
Hantal bir fer;
Nazarın akıtıyor zehrini; beter!
Masmavi bir serap batıyor düşüme.
Her adımın yalnızlıkta kariyer.
Boğumları istim üstünde:
Çekiyor içime acını yüreğim; ürkünç!
Bayıyor içimi damarlarıma zerk ettiğin zehr
Dönemeci yok çöllerin;
Tatsız bir nefes, bulanık görüş.
Ruhumdaki balmumu ödünç,
İpsiz sapsız silüetler; boz bulanık...
Cenderede gücenik sevdalanış...
Burgaçlar,; döşümde çöl hortumları...
Donatıyorum ağrımı fırtınalarla,
Umutlarım yırtık.
Ki tumturaklı özleyişlerim var benim.
Aylak bir askıntıyım ben ayrılıklara.
İştahı kabarmış ölümün, ayarım bozuk.
Kayıtsız bir yolcuyum ben , yönsüz;
Kristalleşiyor her bir damla gün doğarken
Barınaksız bir hayal sensiz yaşamak.
Sahrada pastel bir gün batımı gönülsüz.
Solmak için erken.
Aşk yıllıklarında tava geliyor söylencen
Paspas çekiliyor kumlara:
Bu bir ritüel
Beni çöllere gömün diyorum kasten;
Kırıp döküp dünyayı
İstifleyeyim dizelerimi kumdan kulelere.
YUSUF GÖKBAKAN