Kumdan Kale
İntihar ederken bedenimden, ruhum,
Doğrularımdan kaçıyordu düşlerim.
Ve pervasızca saran bir hüzün,
Evcil acılarımdan kalan bir düğüm.
Bir pencere önü çiçeğim,
Sense kışımda güneş.
Sen denizde bir fırtına,
Ben ise sana kumdan kaleyim.
Şimdi gidiyorum bedensiz,
Doğrular düşlerimden habersiz.
Pencereme vuran güneş,
Sen olmalıydın hep bensiz.
Kayıt Tarihi : 3.5.2023 12:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
beğeni ile okudum
TÜM YORUMLAR (1)