Kumdan Kale Şiiri - Harun Güven

Bir kale kurarsın bütün servetinle
Derler ki kumdan...

Şah, sultan, kağan olmak değildir derdin de
Farkın kalmaz köleden, kuldan...

Kuş gibi özgür kanat çırparken gökte
Figanla ötersin kafesten...

Sen değer verirsinde vermesine
Sonra düşersin gözden...

Uzatılanla yetinirsin çünkü o vardır nasipte
Çalarlar bi anda elden...

Ne söylenirsen söylen mızmızlanırsın kendince
Ne yaparsan bil ki herşey kendinden...

Aklın fazlaymış gibi millete dağıtıpta
Sen kalırsın en acizinden...

Sonra umutsuzluk mutsuzluk bıkkınlıkla
İğrenirsin teskinden...

Şaşarsın çünkü şaşılacak haldesin boşlukta
Mana ararsın her sözden...

Kimi alim kimi bilgin konuşur çoğu cahilde
Sıkılırsın sohbetten...

Kuleler yaparlar göklelere uzanan kule
Bir kere kum dediler ya sanarsın sahiden...

Arapsaçı karmaşık sır düğüm bilmece
Korkarsın çözmekten...

Kulakların tırmalar hayatı yaşar yaşar da
Korkarsın acı çekmekten...

Dilinde bitmeyen tüy biter üstelik kalmaz birde
Anka kuşu gümüş kanattan...

Masallarda yaşar masallar yazarsın ziyade
Nasibin olmaz mutlu mesut sondan...

Kısacası bir kale kurarsın servetinle...
Derlerki kumdan...
İşte o zaman umudun kalmaz aşktan...