Kumdan kale Şiiri - Sami Yalçınkaya

Dağıldım kumdan kale misali sonsuz tanelere
Topla toplayabilirsen tekrar bir araya
Yapma bunu bana çıkamam belki sabaha
Nefessiz kaldım ne olur kardelen nefesini üfür bana

Çaresizim benimleyken sokma başkasını aramıza
Bencilce belki biliyorum,yüreğim dayanmaz buna
Seveceksen sev ama göğnümdeki yarayı kanatma
Yoksa kaldırmaz yorgun yüreğim bu ikilemi bir arada

Mahzunum bir başıma yapayalnız odamda,
Hayalin eşlik etmede gülüşün canımı yakmada
Şarkılar aldı götürdü beni savurdu bir o yana bir bu yana
Nereye başımı çevirsem resmin çıkıyor karşıma

Üşüyorum titriyorum yazın ta ortasında,
Ellerim soğuk kimsesizlikten,zavallı tutunacak dal aramada
Gözyaşlarım dokunsalar önce bulut sonra yağmur yolunda
Yeter artık yetiş imdadıma,dağıttığın bu biçareyi sarıp sarmala.