Kumbara Şiiri - Özge Özgen 2

Sevimsiz bir yağmur duasına açılmıştı gövdem
Rüzgarın derinde
olduğunu bilmiyordum

Ben çok şey söyledim, çok şey biriktirdim
Kutsal bir suya olan
inancımdan çıkıp
aldatan ne varsa gördüm

Oysalar ne berbattı oysa
Keşkeler tırnak içine alınmış
bir cümleye dönüştü

Dönmeyen dünyaya el sallayan
keskin bıçaklar
Bir sokak çeşmesinde
birleşsin istemiştim

Büyük bir incelikle
kirli çamaşırları taşla dövüyorlardı

Nevzat takma dişlerini
gösteriyordu kızlara

Kime ayak taktımsa, çömeldi
Kime çamur attımsa, kirlendi

Hıçkırık sesine karışan berbat imhalar vardı
Çözümsüz bir yığın
ünlem işareti

Dönme dolapta sürekli dönen bir at figürü gözümü morartıyordu bir ara
Sonra alıştım

Çünkü biz barbarlar
Alışmak için doğduk anamızdan
Mutsuzluk resimleri çizdik kumbaralara

Onlar at gözlüğü ile
güzelleşti

Sırasi gelmişken
Soralım bari;
O takma kirpikler kaç numara
Ve ne işe yarıyor kemiksiz
kalçalar insanda

Bazen karıncalara taş atan
fil yavruları koşuyor üstümde
Ayaklarında nasır tohumları
Ve bir kaç kırbaç darbesi yiyorlar Tanrı'dan

Tacettin topu ağlara taktığında
Yerleri kireçli suyla yıkamışlardı

Kiminin mevsimi kimine kıştı
Kiminin baharı kendine güzel

Bende kutsal bir damacanayım o halde
Kuşlara hile atın
Kirpiler iğneye gelsin

Dünya bir çöl yavrusu
İnsanın adı batsın...