Kumaş Şiiri - İnci Gün

Her doğum kopuş, ayrılık
Doğuyor muyduk emin değilim
Yanlışlarım hep eksiltti
Anılarımı sonradan ekledim
Hiçbirinde ismim geçmiyor
Sanırım görünmezdim
Acı çekiyorum yazmak istediğimde
Bir şiir seslendi şöylece
Hayatım tam ortasından yırtılmıştı
Bu yüzdendi belki
Teldeki kumaş parçası gibi hissedişim
Başlarken kimse sormadığına göre
Dünya dışımdaydı içine giremedim
Devam ediyor gün, güneş ve karanlık
Duyamadım geleni
Hep aynı şekilde bittim
Ne garip kurban olmanın sadeliği
Vakitsiz bir ötüşün bekleneniydi
Herkes ölüyor biliyorsun
Artık herkes gibi ölebilirim
İstemeyebilirsin sunduklarını
Gitmek yazgının hazzıydı
Değerliydi bir zamanlar zaman
Şimdi durdurup devam edebilirim
Korkum delikleriydi kaçışımın
Artık nefesimi tutabilirim
Sonum siliyor başlangıcımı
Durup durup eskiye bakıyorum
Bir uçurumda düşüyor ellerim
Tutan yok nasılsa
Sen de ellerini alıp gidebilirsin.