Kumandalı Kumandan Şiiri - Önder Karaçay

Unvansız ismi anlamsızdı
Kumandalı bir unvanı kendisi seçmişti
Gerçi o kendini baş/kumandan görüyordu
Nereden tutsanız oradan kopuyordu

Her gün düğmesine kim basıyorsa
Ona göre tavır takınıyordu

Kendisinin gitmesinde başka ne giderse gitsin
Tek derdi kendisiydi
Kendini korumaya kumandandı

Koltuk çıkmak isteseniz bile olmuyordu
Onu kayıramazsınız
O kendini kayırmanın bir yolunu bulurdu

Kumandasının hangi tuşuna bassanız
Kendisi çıkıyordu karşınıza
Dün söylediğinin tersini söylüyordu

Elinizde tuttuğunuz kumanda kadar
Tutarlı değildi kumandalı kumandan

Vazgeçilmez görüyordu kendini
Oysa vazgeçecek kadar bile sevilmiyordu

"İnsan ulaşamadığının peşinden koştuktan sonra
Hedefine ulaştığında
Peşinde koştuğunun nankörü olur."

Yaşlılığında geçmişin iyi hatıralarıyla dolu
Bir hayatı asla olmayacaktı

Her söylediği fuzuliydi
Bir insanın her konuyu bilmesi gerekmediği halde
O tepeye çıkmışlığın şımarıklığıyla
Her şeyi bildiğini sanıyordu

Kumandalı kumandan
Gördüğüm tek kördüğümdü

Önder Karaçay