Kuma Yazılı Hayatların Tükenişi

Yıllar tüketiyor ömrümü.
Kumdan kaleler gibi dağılıyor hayat.
Şarkılar yeniden anlam kazanıyor.
Belki de ilk defa anlaşılıyor şarkılar.
Tüm düşünce kuleleri yıkılıyor.
Bütün anlamlar anlamsız.
Tüm sözlerim kırık, dökük, yıkık.
Sığınacak ne bir söz ne de bir göz kalmıştır artık.
Kuma yazılı izler bırakarak gidiyorum,
İzlerimi silen zamana aldırmadan.
Ardıma bakmadan, hesapsızca yürüyorum.

Ne boşmuş,
Sancılarıyla kıvrandığım hüzünlerim meğer.
Yolun yarısı dedin mi ölüyormuş insan,
Rivayet doğruysa eğer.
Yolun yarısındayım, hazırım.
Kimseye yazık olmayacak.
Yalnızım.

(10 Aralık 2011-Alanya-Antalya-saat:10.00)