Kum Zambakları Şiiri - Ahmet Tığlı

Kısrak başı kalkıyor bu deniz dalgaları
kozmik nida çağrısı bir fısıltı gökyüzü
karnı doymuş aslanın uykusu derin derin
bozbulanık akıyor suları Ezine'nin
bir sergi görünümü dal budaklı sahiller
derinlere gizlenmiş ürkmüştür tüm canlılar
kara bulut kanatlı yağmurlar beklemede
çöplükler vızır vızır sinekler eklemede
dediler yaşlanmıştır ağaçlar zor tutuyor
bir âfet daha olsa dağlar kopup geliyor
ayakları çamura batmıştır bir ormanın
tepesi duman duman elleri boşluktadır
bulutları güneşe gölge olan karanlık
bilime ışık tutan Diyojen'in feneri
sönmüş bir kandil gibi kumsallara gömülü
Tanrı'nın insanlığa bu kaçıncı dersidir
cehennemi acele dünyaya indirmiştir
terazisi bozulmuş bir yaşam yorgunluğu
sığınacak menzil yok kul hakkı yalnızlığı
bir koşu sonsuzluğa bu azgınlık nicedir
bir denklemdir kainat yaradanın düzeni
yaşamak boynu bükük yapayalnız sahilde
beyaz gülücükleriyle ağaran kumsal akları
hüzün devşiriyor sahilde kum zambakları...

Ahmet TIĞLI 11.09.2021