Kum Yığınları Şiiri - İdris Çetin

Hepimiz, bir kum yığını gibi duruyorduk,
Uçsuz bucaksız tepelerin üzerinde…
Rüzgâr bizi nasıl da savuruyordu!
Savruluyorduk, havadan havaya,
Gülümseyen gözler arasında.
Nasıl da güven duyuyorduk!
Sevgi dolu kalplerimizle…
Dünyamız dardı, ama neşe doluydu.
Bulutlar üzerimizden geçerdi,
Uçurtmalar uçardı, en tepemizde.
Oyuncak bebeklerle oynardık,
İki tahta arasında ev yapardık,
Dünyayı, iğnenin deliğinden geçirirdik.
Dünya ile top oynardık;
Okyanuslar ve kıtalar arasında.
Kumlar üzerinde yüzerdik,
Bulutlardan asılarak…

Annemiz bir taş, babamız bir tahta;
Hayatımız, rüyamız ve gerçeğimiz;
Yaşamımız hep bir…
Sonra şiddetli bir fırtına çıktı,
Bizi savurdukça savurdu,
Bizi kavurdukça kavurdu,
Her birimizi, bir dağın arkasına attı,
Kaf dağına uçanları, bir daha göremedik.
Sonra yağmurlar yağdı,
Şiddetli mi desem şiddetli!
Sonra ırmaklar akmaya başladı,
Hiddetli mi desem hiddetli!
Ayrılan parçalarımızın bir kısmı;
Derelerde ve çaylarda; aç, susuz kaldı,
Bir kısmımız durmadan koştu ve koştu;
Denizin mavisiyle kucaklaştı.
Tuzlu su bizi harcadı, biz harcandık,
Binalarda kum ve çakıl olduk,

Sıkıştıkça sıkıştık ve o duvarlardan çıkamadık,
Mahkûm olduk, odalarda ve duvarlarda.
Kalbimiz gözümüz ve duygularımız;
Betonlaştı; betonla yattık, betonla kalktık,
Şehrin sıkışmış hayatında uyandık.
Her şeyde bir hikmet vardır…
Bütün bunlar hayata tutunmak içindi,
Bir yudum nefes alabilmek içindi,
Çevremize gelecek hazırlayabilmek içindi…
Üzülmüyorum, sevinemiyorum da!
Ancak o kum yığını tepeleri özlüyorum,
Elimi uzatıyorum ama yetişemiyorum,
Yetişmek şöyle dursun;
Onun hayalini bile kuramıyorum…

01. 03. 2007
Yukarı Çulhalı Köyü
Akdağmadeni