Devrilmiş sandalye, oyuncağın kalbi kırık
hıçkırarak ölüyor, gözünde zarı yırtılmış nazar:
? Sevgi? diyor, ? kararsız? eksiliyor azar azar...
İçi yıkılmış bina, camların rengi bulanık
sallanarak ölüyor, çatısında göğün damarı:
Kesik, bakıyor? çaresiz? unutulmuş anlamı...
Sessiz fırtına çölü harmanlıyor,
dağılıyor her şey, kum tanesinin kaderi:
Akmak! Zaman, içimde harmanlıyor beni!
Kayıt Tarihi : 9.8.2002 01:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!