Kum Taneleri Ve Deniz Şiiri - Gökhan Koz

İncecik, parça parça kum taneleri,
Işığı vurdukça güneşin parlarlar ışıl ışıl.
Aslında yanarlar içeriden içeriden...
Bir fırtına çıktımı uçurur onları,
Hepsi bir tarafa konar isteksiz, sahipsiz...
Beklerler bir dalga gelsin diye,
Tek bir vücut yapsın onları tekrar,
Yüreklerine su serpsin, hayat versin onlara...
İsterse deniz onları bir fırtınaya sürüklesin,
İsterse en soğuk sularına götürsün,
Işığını kaybetmez kum taneleri,
Daha güzel parlar denizin içinde,
Hatta asıl parlaklık odur onlar için...
İşte isterler o yüzden denizle olsunlar,
Bir etsin onları, hayat versin onlara...
O ateşleri yansın denizin içinde,
Onların ateşini yakan güneş değil denizdir aslında,
Gönülleri rahattır denizin tam kalbinde,
Ve orada bir olurlar 'deniz ve kum taneleri'
Tüm taneler tek bir büyük tane olur ve derki:
'İster gelen rüzgar olsun, ister en soğuk deniz;
Gelmeyin boşuna! Bu ateşi söndüremezsiniz...'