Kum Taneciği Şiiri - Helin Karakaya

Günler biri birlerini kovalar.
Akış, içinde devam ederken...
Beşiklerinde uyuduğumuz medeniyet
Ninnileriyle mitolojinin.

Ey! sen her ne isen;
Uygarlığın yırtıcı kaplanı
Yada tam tersi büyüdüğün şefkatli kucak.
Her ne isen, Bir damla su ile can bulan,

Rahmini yırtıp bir çığlık ile günü selamlayan.
Medeniyetler yaratan çağlar boyu
Yegane varlığını sürdüren can.
Çağımız doruk nokta belki Himalaya

En ama en yüce en ama en!
Varlığının ispatıyla her anının içine kendini sığdıran koca bir dağ.
Ve sen o dağı sığdırmaya çalışırken içine,
Varlığının yegane küçüklüğüyle karşılaşırsın.

Dağı kucaklayamazsın, denizi içemezsin,
Dünyayı karıncağızına sığdıramazsın.
Yakalamaya çalıştığın her ne ise
Kendini derya sanıp onu yakalayamazsın.

Bir kum tanesi olmakta yetmez mi ki?
Yeter akçemiz nedir?
Başımızın üzerinde bir gök kubbe...
Damım yok, duvarım yok, kafesim yok.
Bir kum tanesiyim...