Kum Saati Şiiri - İbrahim Ozan Vural

Son sigaram her seferinde çabuk bitiyordu nedense.
Ve son sigaramın dumanı,hep gözlerimi yakıyor.
Haykırışların çaresizliği ızdıraplar çektiriyor.
Ve yalnızlık tek kişilik değildi,
Hiç kimsede bilmiyordu.
Gözlerindeki salıncakta sallanmayı,
Elimdeki yap bozun son parçasını getirmeni isterdim.
Boyama kitabındaki, hiç bi rengi yakıştıramadığım resim olmanı.
Birde nefesinin rüzgarında ferahlamayı.

Dünya günlerin tek tek düştüğü eski bir kum saati.
Ve bu kaçıncı kum tanesi bilmiyorum.
Ağlamaya hasret geldiğimizden midir ağlayarak gelişimiz.
Birde karamsarlığın anahtarı hep kayıp.
Çözemiyorum.