Kum Saati- 2 (692) Şiiri - İbrahim Arslan

Kalbim acımasın mı şimdi,
Yoksun işte şu soğuk odanın içinde,
güneş yüzüme yüzüme vururken…
Canım acımasın mı,
üstüme üstüme geliyorken duvarlar,
Ben sıkışıp kalırken arasında duvarların...
Soğuk oda.
Bu güneş soğuk,
bakma yaktığına.
Duvar her taraf…
O konuştuğum duvarlar,
O yalnızlığını paylaştığım duvarlar
yaban bana, yabancı…
Ne acı sana anlatmak bunları,
Sen sensizliği hiç tatmadın,
hiç yaşamadın ki sen sensizliği…
***
Yorgun bu gökyüzü işte benim gibi,
ha kapandı ha kapanacak yeryüzüne.
***
Senin yüzünü bir lahzacık görsem,
görseydim ve ben hiç yazmayacaktım,
Bu kara, insanın içine gam veren,
insanı darmadağın eden bu satırları!
Kalemim kan damlamasın mı şimdi,
her satırda sen varsın ve sen yoksun yanımda hiç…
Hiçbir zaman olmadın ki…
Hiçbir zaman olmadı akşam,
hiç dolmadı kum saati…
Hep ben gibi perişan Şiir?
Neredesin sen ey şiirlerimin ve şiirin perisi!
Boğ şu geceyi, bırakma bu karanlıkta.
Yeter ışığım benim, ayım, güneşim yeter!
Çık benimle sabaha bu gece, bir gece…
15.09.2014