Kum Saati Şiiri - Zuhal Eroğlu

Öyle yaşanırdı ki İstanbul’da aşk, öyle hızlı geçerdi ki zaman, akşama sabahtan
Büyüsüne kapılmadan, duraklamadan bir an geçilmezdi Boğaz’dan
Kıyasıya savaşmadan, dökmeden kışın ortasında ter
Koşmadan bir uçtan bir uca daha hızlı kuştan
Tadılır mı aşk, tat alınır mı İstanbul’dan
Aşk İstanbul’dur, İstanbul aşk
Gün ışığı başka vurur
Kalp çarpar
Delice
Ah!

Ah!
İstanbul!
Sen neler ettin?
Ben doğmadım bu şehirde
Çocukluğum geçmedi ki bu kentte
Bu yerde yeşermedi ki ilk diktiğim fidan
İlk burada tatmadım ki aşkın buruk lezzetini candan
Ama en büyük aşkımsın benim hala, soframın adısın, tadısın
Sen benim geç fark ettiğim, canımın içindeki cansın
Gözlerimi ilk seninle açmadım hayata ama
Seninle tanıdım damarlarını hayatın
Bin bir rengi vardı baharın
Kırk tonu vardı aşkın
Sen vardın ya
Yeterdi!

Şimdi
Sensizim
Uzak diyarlarda
Uzak baharlar yaşıyorum
Köşesinde yaşıyorum gündüzleri
Güneş ışığını hissetmiyorum gözlerimde
Buruk bir tat var yüreğimin bir kıyısında, acı
Gecelerini özledim, kalabalığını özledim, seni özledim
Hataydı ayrılmak senden, çekip gitmek, bırakmak seni bir hataydı
Sıla hasreti bu olsa gerek, yastığım hala sen kokuyor, ben yokum yanında
Saçlarım hala İstanbul kokuyor, geceleri konuşuyor İstanbul, İstanbul beni çağırıyor