* Kum Saati Şiiri - Fatma Doğan

KUM SAATİ
Sen süzülerek geçip gittiğinde
Kum saatinin en dar yerinden,
İnce belli aşkta, korkup saklandı hışmından,
Zamanın.
Gamze denen uzak bir diyarda,
Kondu dudaklarımın en ücra köşesinde,
Yitik bir gülüşe.
Yıllar ve yollar uzayıp gidince,
Akıp gittik bu şehrin avuçlarından
Ha varmış ha yokmuşçasına
Hiç görülmemiş bir rüyadan uyanır gibi.

Sen süzülerek geçip gittiğinde
Kum saatinin en dar yerinden,
Savruldum önce rüzgârın önünde,
Toz zerreleri misali,
Oradan oraya.
Kimsesiz öldü bu şehirde, canımın yarısı.
Sonra, daha bir harlandı,
Üzerime giydiğim ateşten gömlek,
Doğdu küllerinden kızıl keten sensizlik
Yaktı yedi kat derimi.
Güneşin yaktığından daha beter.
Daha bir kavruktu yüreğimin teni.
Daha esmerdi, daha buğday benizli,
Daha tuzluydu teri.
Ben hep yanandım zaten, severken,
Sen varken de yokken de.
Kömür gözlerinde saklanan kordum,
Gülüşünle tutuşan güneşin harı,
Teninde demlenen közdüm.
Şimdi ateşe veresim var sil baştan her şeyi ,
İçinde senin olmadığın bu Şehri, bu kalbi…

Sen yoksan neye yarardı, bu şehirde nefes almak?
Neye yarardı senin yakmadığın tenim?
Gülüşün örtmüyorsa üstümü geceleri.
Buz gibiyse canımın yarısı hala,
Kum saatinin en dar yerinde sıkıştı kaldı bedenim arafta
Bir ucunda sen, bir ucunda ben
Şimdi, doğum kadar uzak,
Ölüm kadar yakınım sana
Ya da ölüm kadar yabancı, doğum kadar aşinayım kendime
Kum saatinin en dar yerinde sıkıştı kaldı ruhum
Bir ucunda gece bir ucunda gün
Hangi akıl tutulmasının müsebbibi bu işkence bize
Hangi en uzun dönencesinde kırdık ekinoksu

Sen süzülerek geçip gittin kum saatinin rahminden
İnce belli aşkta, geçip gitti seninle
Kaçıp saklandı, hışmından zamanın.
Gamze denen çok uzak bir diyarda,
Kondu, dudaklarının en ücra köşesinde kızıl bir güle.
Şimdi gülüşün kadar uzağımda aşk.
Hem ölüm hem doğum kadar yakınım sana.
Sıkıştı kaldı ruhum, kum saatinin en dar yerinde.
FATMA DOĞAN 19.11.2025/TURHAL