Kum Saati Şiiri - Mete Alpay

Bir acıklı kitâbe miydi yoksa kumaşın?
Bu ne zorba bir bulut, çekilmedi tependen.
Hasıraltı duruyor kirpiğinde gözyaşın;
Budur elbet, bilirim, seni en çok kahreden.

Anlat bana göklerin başı dönmüş yıldızı;
Ne meyvesini umdun bu kabuklu dünyanın?
Hangi virajı dönsen bir başka dörtyol ağzı,
Hangi maksuda varsan hep geç kalır bir yanın.

Yine de bu sözlerim olmasın sana mesel.
Düşünme bile bütün bunlar kimlerin aybı.
Ne hali varsa görsün, sen bakma, yedi düvel.
Alınacak her ibret artık bir zaman kaybı.

Göze pek az görünür bazen, işin gerçeği.
Fakat olmak istersen ömrünün kahramanı,
Evvel zaman içinde tüketme geleceği.
Şimdi kum saatini ters çevirme zamanı.