Kum İğnesi Şiiri - Süheyla Altınkaya Turan

KUM İĞNESİ
Gövdemin inleyişine doluşsun,billur gözlü kuşlar.

Babalar
Bir kaya oyuğundan
Diline yerleşen rüzgarla,
Hiç bir gece söylenmemiş masallara
Menekşeler bıraksın artık her gece.

Anneler
Ay ışığının acısıyla
Rüya ağacının salıncağından
Düşen çocuklarının
Kendi karanlığını sandıkta naftalinleyen
Buzdan kıyılarına bakışını işlesin
Ara danteline uykusuzluğuyla şimdi.

Ve defne yaprağı, çam kokusudur,
Erkenden yağan yağmur
Geç ıslanan avlularda.
Gün yorulur güneşin yüzünde,
Soluğumdan geçen zamanı anlatamam,
Tül limanlara, renk taşıyan gemilere
Fırtınada çırpınan dalgalara
Tuz bırakan gözlerime.

Denizde gülümseyen melekten başka,
Elleri konuşan hiç kimse yok burada,
Sesimdeki nasırı yumuşatır öpüşüyle.
Son kez açılan pencere gibi
Kapanır yalnızlığa,
Boydan boya gökyüzü.
Çakıl taşları avuçlarında
Uzun kesik iziyle,
Karanfil bırakırken kıyılara,
Unutulan çocuklar buruşur leylak yüzlerinde.

Gövdemi terk eden sular buluşsun, bir nehrin sessizliğiyle.
Süheyla Altinkaya Turan