Kum Şiiri - Elif Nida Özkan

Kamburunu içe çekip yürüyen bir adem,
içine çektiği kayayı öksüre öksüre dolanıyor şimdi...
Her çocuk altın harfler bulmak ister bu yaşlarda, bilirim!
Her çocuk annesinin gözlerinden öte bir alem arar durur uzaklarda...
Tepemizden aşağıya kül döker birileri!
Her çocuk ateşten harfler bulmak ister bu zamanlarda
Dilini yakar ve tükürür ve tükürür!
Büyük adamlar büyük adımlarla çevirirler etrafımızı,
bizi dünü olmayan sabahlara uyandırılar
HER ÇAĞRI AYNI UZAKLIKTA KALIR KULAKLARIMIZA, NEDEN?
Neden kan eskisi kadar acı vermez, ha kırmızı?
Renkler ne zaman yitirir anlamını - mavi?
Her çocuk büyük sorular sormak ister bu zamanlarda!
Rüzgarlar duvarlara taşır onları,
Bağırırlar! Yürü ey taş! Daha ağır şeyler var!
Dillendiremediğimiz ve dilimiz-de kayalar...

Daha ağır değildir dağılır boşluğuna,
düşündükçe ezilen un ufak olan dünya,
örtüsüdür zamanın, biraz hafifler
çocuk büyümek değil,
çoğalmak ister!
Kumda ve yağmurda,
hep koşmak ister...