Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
cordinatörs güzel vurgulamış yorumu onuda tebrik ederken bu sosyal bir yara ve tartışması mutlak uzun sürer bu şahıslar toplumdan elit mi olmalı yoksa içiçemi olmalı milletvekili maaşları daima tartışıldı fakat yükseklik konusunda maaşları türkiyede 35 sırada şairimizin bahsettiği memurların maaşları yeterlimi yoksa beter mehmete gebe kalmaları müstahakmı bunu açmadan sevgili ibrahim beyi kutluyorum gözlemleri ve anlatımı çok güçlü bravo diyorum saygılarımla
Sosyal yaşantı gerçeğinden bir kesit sunulmuş, tema bu...
Bu tema içinde anlatılanlar arzu edilen şeyler değil tabi.
Şair bu kesiti dizelerinde çok güzel anlatmış bize.
Güzel bir çalışma olmuş, tebrikler.
Selam ve sevgilerimle...
Nafi Çelik
gözümün önüne geldi....çok güzeldi yine....dizlerinde gezinmeyi seviyorum....tebrikler...teşekkürler...
Çarpıcı bir şiir okudum kaleminizden Muhteşem olmuş. Ders alınacak bir şiir olmuş. Kudretli kaleminiz daim olsun.
Sevgili kardeşim : İbrahim Çelikli
Monotonluktan uzaklaşarak farklı bir konuda muhteşem bir şiir yazmışsınız. Tebrik eder başarınızın devamını dilerim. Bu güzel şiirinizi ve şiirdeki ustalığınızı Tekirdağ'dan gönderdiğim İkinci Tam puan ile selamlıyorum. Yuvanızda huzur ve mutluluk güzünüzde gülümseme hiç eksik olmasın. Her şey sizin ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun.
Sevgi ve saygılarımı sunuyorum.
Dr. İrfan Yılmaz. TEKİRDAĞ.
Güzel bir DERS ALINASI şiir.demekki baktığımız yer çok önemli.Kutlarım dost.selam ve sevgilerimle.
ŞAİRLİĞİN EN ÖNEMLİ YANI FARKLI BAKMAK ,FARKLI YAZMAKTIR...BU DA SİZ DE ÇOK BELİRGİN...KALEMİZ GÜÇLÜ KALSIN...VELİ SAVAŞ
Bilirim küçük kasabaları.İnsanlar boş zamanlarını kahve köşelerinde, biraz kalburüstü olanları da kulüplerde geçirmeyi yeğler.Kulüpçünün de ekmeğine yağ sürerler...Çok iyi bir gözlemcisiniz ve çok sağlam bir kaleminiz var üstat.Halkın içinde, halktan biri.İşte bu yüzden bu kadar doğal ve güzel...Tam puanla kutlarım...
ÇOK GÜZEL BİR ANLATIM.TEBRİKLERİMLE SELAM VE UDA.
ne kadar ustaca anlatmissiniz mehmet amcayi
kuvvetli kaleminizi kutluyorum gulumsedim okurken her konuyu yada bir kimseyi bu kadar guzel islemek evet ustaca tebrikler
muzeyyen baskir
Çok güzeldi, böyle yazabileceğimi bisem ben de serbest şiir yazardım. Kutlarım
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta