Külün Altına Sinmiş Şiiri - Rıdvan Özcan

Sonra zaman geçti.
Ateşin dili kısaldı, alevler söndü,
duman dağıldı ve sessizlik geri geldi.
Ama hiçbir şey eski yerinde değildi.
Külün altına sinmiş,
ölmüş ama yok olmamış,
kanıma işlemiş bir siyah parça kaldı geriye.

Artık öfkeli değilim,
seni bağırarak çağırarak kovalamıyorum zihnimden.
Ama içimde bir yer var ki—
dokunulmaz, kararmış, çürümüş.
Tıpkı kangren olmuş bir uzuv gibi
ne kesip atabiliyorum,
ne de iyileştirebiliyorum.

Onunla yaşamayı öğreniyorum yalnızca.
Her sabah uyanırken,
her gece gözlerimi kapatırken
yanımda taşıdığım bir yara izi gibi.
İçimdeki bu sessiz kara parça,
artık benimle,
ve ben onunla…