Muammalarla örülü bir sevgi sarayıydı ördüğümüz, yıkıldık
Deli hasretler hırpaladı sevdamızı, kaynağı başından kuruttuk
Yüreğimizdeki asi basınçlarla kanıyor ellerimiz ve yüreğimiz
Biz bu aşkın rotasını hiç bilinmeyen, gidilmeyen adalara kırdık
Duvarlarıma sevdanın ağıtını sıvıyorum yakamozlar denizlerimden çekildiği zaman. Yitirilen, bir öfkeyle hurdaya atılan aşkımın kristal kavanozlarını kırdım, ufkumun en uç noktalarına yolculuğa çıktım ben. Gömütlüklerime bomboş odalarımdan götürecek resimlerin kalmadı ki, götüreyim. Çalılıklarının, yabani şiir ağaçlarının ışıklı neonlarında bir başına salınarak yürümeyi de öğreneceksin gözlerinin nehirleri ülkeme ulaştığında.
Yeryüzünün bütün kaya diplerine en nadide menekşeleri, en kırılgan yaseminleri senin için ekmiştim, bahardan önce açmalarını da beklemiyorum. Karlı dağ sularının suladığı bu gönül topraklarımda ateşten gömlekleri giyerek dolaşırım ben, her sevda kapımı çaldığında. Dilersen, öfkeni tetikleyen bütün sözcüklerimden yeni yapılar kurar, vücudunun güneş yanıklarını onarabilirsin. Üşüdüğümde üzerime giydirdiğin, terleyince de bir köşelere attığın kirli fanilamla yaşlarını siler, avuntu tepelerinde zafer çığlıkları da atabilirsin.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
