Kültür Evinde Şiiri - Vedat Koparan

Cemile kadın o günde her zaman ki tek düze yaşamının işleyişinde öğle üzeri ilçedeki belediyenin kültür evine gitmişti.
Tanıdık birkaç kadında oradaydı onlarla merhabalaşıp hal hatır sorarak sohbete koyulur. Kısa bir süre sonra yüzünde kirli sakalı otuz yaşlarında bir genç adam elinde selpak mendilleriyle içeri girer ve bayanlara elindeki mendilleri uzatarak almalarını rica eder.
Sosyal güvencesiz bir işleyişte birçok insan gibi keza ona da gemisini kurtaran kaptandı diye öğretmişlerdi.
Bu genç adam durumun getirdiği işsizliğin girdabında yaşamını sürdürmenin mücadelesini bir şekilde kendince verenlerdendi.
Zira dünya büyük bir krize girmiş Emperyal düzen üretim fazlasını tüketememenin açmazıyla insanları, toplumları bir sele kapılmışçasına savurup yutmaktaydı.
Bu varlık içinde yokluğun mu, yoksa yokluk içinde katmerli bir yokluğun mu ifadesiydi? Diye içleri sızlayarak düşünür kadınlar.
Ve birer ikişer selpak mendil alarak genç adama direnç umutları vermek adına gözlerinde gün doğumu sancılı güneş parıltısıyla bir veda havası estirircesine kültür evinden ayrılır genç adam.

Yok, olmamanın
Direncin ufuklarında
Şimdi kim bilir nerede
Ne isyan sancısı
Büyütür yürekler

Bitmedi…

Vedat Koparan 20.12.2008