Kulp Şiiri - Sinan Bayram

Bir şeyin kulpu olur da
insanın kendine olmaz mı?
Tutacak yer arar dururuz
düşmeden, dağılmadan,
görünmeyen bir çizgiye asılıyken.

Kulp, dışarıdaki dünyada değil aslında—
içimizde bir çıkıntı,
bir çıkış yolu,
bazı günler kök, bazı günler yük.

Bir eşyayı çeken el gibiyiz
kendi ağırlığımızı çeke çeke;
bazen kırılmaktan korkan,
bazen tuttuğu şeyi
tüm gücüyle sahiplenen.

Kulp dediğin,
nesnenin değil,
insanın sınavıdır:
neye tutunacaksın,
neyi bırakacaksın,
nereden kaldırıp nereye taşıyacaksın kendini?

Ve bir gün anlarsın—
kulp, hayatın kendisinde değil,
hayata dokunduğun yerde;
sen elini uzattıkça
biçimlenen
sessiz bir tutamak.

Sinan Bayram