Küllük Şiiri - Burakcan Abay

Bir öksürsem de,
Yerinden çıksa ciğerim;
Tüm o muallak, grilik
Dökülse yüreğim önüme.

Lale inceliğinde ruhta,
Beğenmez bedenini insan
En basiti saçını, kalın kaşını
Kirli hissettirir kıllar, sarpa saran.

Ama kader sana gökyüzünde gülümserken,
Plan yapmak var ya
Hani düşlemek mükemmeli
İşte bu umuda sığınmak, bile bile.

Sokakta topal sokak köpeği
Onun karnı aç, benim tok.
O en azından kemik ararken,
Ben özümü aramıyorum.

Ezici tavırlarda ve
7-24 nasihat veren akıllarda,
Suyun üstündeyim ama yetmiyor nefesim,
Boğuluyorum cümlelerce.

Önümde polisiye bir roman
Konu grotesk
Suç ve altında yatan gerçek;
Hepimizde mevcut sancılar
Ama doğru ya, herkes giymek zorunda normallik gömleğini.

Başkalarına üzülmekten kendime acımasızlaşıyorken
Yine dayanamıyor, bir kadının feryatlarında buluyorum kendimi
Empati gücümü-ki bu benim süper gücüm-
Zorlamadan o kadın oluveriyorum.

Başkalarının acılarıyla dolan yüreğimi
Önümdeki küllüğe benzetiyorum
Haklıyım da,
Dedim ya; öksüremiyorum.