Küllerle Sessizlik Nöbeti

Bir sabah, gökyüzü griye dönmeden evvel,
adını unuttuğum rüzgârın bana bıraktığı bir şiirdin.
Sokak başında, yüzüme çarpan sessizlikle
başladı eksilmelerin.

Kaldırımlarda iz bırakmayan adımlar gibi
sen de geçtin benden; ne bir iz, ne bir ses...
Sadece içimde yankılanan
bir suskunluk kaldı isminden.

Gözlerin...
bir yangının külleri gibi düştü avuçlarıma.
Ve ben o küllerle
bir ömür ısıtmaya çalıştım yüreğimi.

Ve şimdi, her gece aynı sokakta,
aynı sessizliğe nöbet tutuyorum.
Adını bilmediğim bir rüzgârla
yüzüme çarpan yokluğunu taşıyorum.

05/10/2025
02:13 #wahran
@demlenmisSiirler
(613)