Küllerinden Soğur Şiiri - Ozan Efe

baykuşlarla ağladım yeşille gün düşledim
çimen yorgunluğunda yarin tatlı dilinde
bebeğin düşürdüğü gülüşlerde kuşlarla
elinde kaçırılmış gökyüzü aydınlığım

boşaltınca geceni haddindik uyur musun
usulca sokul terde ıslanmak ne güzeldir
duyar mısın sesinden kaçırılmış zamanı
sar sarmala güzelim canınla istanbulca

ayrık otu olmasın ayrılığından korkum
kelebeğin düşünde oyaladım kendimi
fesleğen kokusuna karanlığında sıyrık
bendimi ördüm kalın duvarlar ötesinde

asma dalına salkım düştü düşecek derken
yaşamadan uzakta baharın gür dalında
erken sürgünlerden gel elini çek düşümden
damlacıklardan çıktım nedense coşamadan

sayrılığımdan gelme o güne saklanarak
güneş sıyırsa ışır hüznün neşeye döner
ozan efem komşudur önce ayrılığımdan
söner coşkusu birden küllerinden soğur

281011denizligülceçaprazlama